خوشا دوزعنبر و آب و هوای کوهسارانش        خوشا باغات سرسبزو قنات و چشمه سارانش

عجب نقشی زده نقاش یکتا این طبیعت را        یقیناً هست اینجا قطعه ائی از باغ رضوانش

«قراوَل» تپه ای از نسل البرز است با هیبت       ستاده سوی مغرب همچنان باشد نگهبانش

به مثل مادری دلسوز و با مهر و چه بی منت      نشانده کودکش را با محبت روی دامانش

جنوب این بهشت با صفا آجین دوجین از شوق  بود دروازه این قلعه و همواره دربانش

به مشرق رود ولیان ساکت و آرام با حکمت        کشیده یک حصار سبز و خرم از درختانش

شمالش کوه «اوقلوار» سر بر آسمان دارد           چو سربازی خبردار ایستاده تحت فرمانش

سه مروارید از نسل پیمبر خفته در اینجا            «قراول» چون صدف دردانه‌ها را کرده پنهانش

سرای این بزرگان کرده نورانی دوزعنبر را           بتابد چون نگینی بر سر انگشت دستانش

چه خوش حال و هوائی دارد اینجا هرکه می‌آید   جلا گیرد وجودش با صفا گردد دل و جانش 

(حسینی, سید محمد, 1389)